"Piękne dni Aranjuezu" Maria Pruszkowska

W tym roku miałam już przyjemność obcować z „Przyślę pani list i klucz” oraz „Życie nie jest romansem ale..” Marii Pruszkowskiej. Obydwie książki mnie zauroczyły, napisane lekkim, żartobliwym piórem opowieści o rodzinie moli książkowych, w której czytają wszyscy i cenią sobie najbardziej te chwile, kiedy mogą być sam na sam z książką. W tej przedwojennej rodzinie imiona maja związek z  postaciami literackimi, sam ojciec zwraca się do córek per „Moje Panny Córki”, a wszyscy znają nie tylko doskonale klasykę polską i światową, ale mówią cytatami z książek. Nad tymi książkami rechotałam praktycznie cały czas, wypisywałam cytaty, ale po jakimś czasie okazało się, ze przepisałam większość tekstu. Dziwiłam się, że Maria Pruszkowska, autorka takich błyskotliwych, napisanych z ogromnym humorem książek, jest praktycznie nieznana szerzej polskim czytelnikom.

„Piękne dni Aranjuezu” to nie książka o książkach. We wstępie czytamy:

 Perorując pośród gromady zirytowanych koleżanek i kolegów, zawołałam z wypiekami na twarzy:

- Świat został idiotycznie stworzony! Ktoś wreszcie powinien się tym zająć i tak wszystko zorganizować, żeby każdy człowiek te najbardziej potrzebne mu do istnienia rzeczy, jak dach nad głową, skromne jedzenie, skromna odzież otrzymywał bez pracy. Bez harowania na to przez dziesięć godzin na dobę. Słuchajcie! – wrzasnęłam głośniej, porwana tak nadzwyczajną ideą. – To byłoby dopiero życie!

            Połowa słuchających oblizała się lubieżnie na widok roztaczanych przeze mnie rewelacyjnych perspektyw, a ja kończyłam:

- To byłaby dopiero epoka „pięknych dni Aranjuezu”, czyli „Aranżuezu”, mówiąc z francuska, „ Aranchuezu” – z hiszpańska – popisywałam się swą erudycją. – Patrz „Don Karlos” Schillera – dodałam już ciszej na użytek bliżej stojących koleżanek.

           

Czytaj dalej....