Uczniowie Spartakusa
Siedmioróg, 2009
„Poderwał ich do buntu w Kapui w roku 73 przed Chrystusem tracki gladiator, Spartakus. [...] Przyłączali się do Spartakusa liczni zbiegowie z wiejskich domów rzymskich, niewolnicy traccy, celtyccy i germańscy.Sukces Spartakusa był na miarę największych wodzów w historii. Armię, jaką zgromadził, oblicza się na siedemdziesiąt albo nawet dziewięćdziesiąt tysięcy ludzi. Po dwóch zwycięskich bitwach z Rzymianami Spartakus pustoszył południową Italię. [...] Chciał się dostać na Sycylię, ale pirackie transporty, na jakie liczył, zawiodły go. W końcu Krassus [...] w roku 71 postanowił mu sprostać.” (Zygmunt Kubiak, Dzieje Greków i Rzymian: Piękno i gorycz Europy, Świat Książki, 2003, s. 354-355)
To właśnie największe powstanie niewolników w Italii jest kanwą powieści Uczniowie Spartakusa.
Wydarzenia oglądamy oczami młodego niewolnika Kaliasa, który wraz z
matką został porwany z ojczystej Grecji, potem rozdzielony z nią i
sprzedany Rzymianinowi. Trzynastoletni Kalias, jak na greckiego
młodzieńca przystało, jest chłopcem wykształconym, potrafi czytać, pisać
(co mu się przydaje podczas rozłąki z matką, gdy może jej donieść w
liście o swoich poczynaniach), deklamować wiersze – wydawałoby się więc,
że czeka go los lżejszy niż innych niewolnych.
Więcej na blogu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz